Jan Wasilkowski urodził się 11 maja 1898 r. w Sławkowie. Po studiach prawniczych w Wiedniu, Krakowie i Nancy, w wieku 26 lat rozpoczął działalność naukową na Uniwersytecie Warszawskim. Pracował jako starszy asystent, docent, a w 1939 r. otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego. W 1939 r. zmobilizowany do wojska walczył w obronie Warszawy, został ranny, a następnie trafił do niewoli. Do kraju wrócił w 1946 r.

W 1947 r. został profesorem zwyczajnym Uniwersytetu Warszawskiego. Przez wiele lat kierował Katedrą Prawa Cywilnego i Prawa Cywilnego Porównawczego, jako doskonały dydaktyk wychował rzesze młodzieży prawniczej. W latach 1947-1949 był dziekanem Wydziału Prawa, a w okresie 1950-1952 rektorem Uniwersytetu Warszawskiego. Od 1952 r. kierował Zakładem Nauk Prawnych PAN. Sprawował funkcję sekretarza naukowego Wydziału Nauk Społecznych PAN, przewodniczącego Komitetu Nauk Prawnych PAN oraz członka rzeczywistego Polskiej Akademii Nauk. Został uhonorowany tytułem doktora honoris causa Uniwersytetu Wrocławskiego oraz Uniwersytetu Karola w Pradze.

Był również członkiem honorowym Zrzeszenia Prawników Polskich, członkiem Komisji Kodyfikacyjnej RP w okresie międzywojennym, stałym uczestnikiem prac kodyfikacyjnych w dziedzinie prawa cywilnego w PRL, głównym referentem projektu kodeksu cywilnego, współreferentem projektu kodeksu rodzinnego i opiekuńczego oraz przewodniczącym Komisji Kodyfikacyjnej przy Ministrze Sprawiedliwości. Zainicjowal prace kodyfkacyjne w PRL, które doprowadziły w latach 1964-1965 do uchwalenia przez sejm kodeksu cywilnego, kodeksu rodzinnego i opiekuńczego oraz prawa międzynarodowego.

Jest autorem wielu dzieł, głównie z zakresu prawa własności, m.in.: "Zagadnienie waloryzacji zobowiązań prywatno-prawnych...", "Własność i inne prawa rzeczowe", "Typy i formy własności w projekcie Konstytucji PRL", "Zarys prawa rzeczowego", "Prawo własności w PRL", "Pojęcie własności we współczesnym prawie polskim", oraz współautorem czterotomowej "Encyklopedii podręcznej prawa prywatnego"(1932 r.) Jan Wasilkowski był współtwórcą naukowym i politycznym systemu prawnego PRL w zakresie cywilistyki.

Od 12 listopada 1956 r. do 22 maja 1967 r. sprawował funkcję Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego. Brał czynny udział w życiu politycznym i społecznym kraju. Należał do PPS, od 1948 r. do PZPR.

Na IV Zjeździe PZPR wybrany został członkiem KC PZPR. Był posłem na Sejm PRL III, IV, i V kadencji, a od 1969 r. przewodniczył sejmowej Komisji Wymiaru Sprawiedliwości Sejmu IV i V kadencji.

W uznaniu zawodowych, społecznych i politycznych zasług prof. dr Jan Wasilkowski otrzymał wiele odznaczeń państwowych łącznie z Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski. Jan Wasilkowski osobistym zaangażowaniem, wiedzą i autorytetem pracownika nauki skutecznie oddziaływał na wzrost kompetencji Sądu Najwyższego.

Profesor Jan Wasilkowski zmarł 14 lipca 1977 r.