Jego dziadek wraz z ojcem prowadzili tak zwany zakład malarsko-pozłotniczy, więc młody Wiktor od dzieciństwa otoczony był obrazami, rzeźbami i fragmentami złoceń. Już w tamtym okresie przejawiał zainteresowanie sztukami pięknymi – zwłaszcza pasjonowało go malarstwo i rysunek, do których wykazywał szczególne zdolności. Młody Wiktor oraz jego siostra Anna, między innymi dzięki matce Stefanii, wynieśli z domu znakomite wychowanie, skromność, postawę patriotyczną oraz wpojoną miłość do Boga i Ojczyzny.

Po ukończeniu szkoły podstawowej, gimnazjum i liceum im. Stanisława Staszica w Hrubieszowie, młody Wiktor wyjechał do Krakowa, gdzie został przyjęty w poczet studentów Akademii Górniczo-Hutniczej na wydziale architektury. Już na pierwszym roku studiów, dzięki zdolnościom i ogromnej pracowitości, Wiktor Zin został asystentem swojego mistrza, profesora Witolda Dalbora.
27 lipca 1953 roku w krakowskim kościele, Wiktor poślubił Aleksandrę z domu Zastawniak, którą poznał podczas studiów. Dochowali się dwójki dzieci: syna Szymona i córki Moniki.
W roku 1952 Wiktor Zin otrzymał tytuł doktora, w roku 1967 profesora nadzwyczajnego a w 1979 r. profesora zwyczajnego. W latach 1962-1967 był dziekanem Wydziału Architektury. Jednocześnie w 1962 roku piastował stanowisko kierownika Instytutu Historii Architektury i Konserwacji Zabytków. Był między innymi Głównym Architektem Krakowa, kierował badaniami Staromiejskiego Zespołu Krakowa, zasiadał w Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej, był także przewodniczącym Towarzystwa Miłośników Zwierząt. Otrzymał nominację na Generalnego Konserwatora PRL w randze wiceministra i w tym okresie między innymi zatwierdził wzniesienie pomnika słynnych Trzech Krzyży Gdańskich, co nie pozostało bez wpływu na jego dalszą karierę – odszedł z ministerstwa w 1981 r., w czasie stanu wojennego.

Równolegle z pracą w ministerstwie, na politechnice, w wielu gremiach naukowych i opiniodawczych, współpracował z radiem i telewizją. Wśród szeregu cyklicznych programów najbardziej znany był program „Piórkiem i Węglem” emitowany co dwa tygodnie.

Gościł na antenie przez około 30 lat. Jeden z programów poświęcony był w całości naszemu miastu i jego zabytkom. Profesor Wiktor Zin zmarł 17 maja 2007 roku w Rzeszowie, w drodze na zajęcia ze studentami. Pogrzeb, poprzedzony mszą świętą w Kościele Mariackim, odbył się w Krakowie 23 maja 2007 roku. Profesora żegnały tłumy. Konduktowi żałobnemu przewodniczyli: ks. kardynał Stanisław Dziwisz – metropolita krakowski i ks. kardynał Franciszek Macharski. Odszedł na wieki człowiek wielki, wyjątkowy, znakomity uczony, malarz, rysownik, jak również mąż, ojciec i dziadek.